De volgende morgen stond de oven ineens in brand. Ik schreeuwde naar Liam dat hij op moest passen.
Na de hele toestand in de keuken, besloot ik om Elise te leren hoe ze moest lopen.
Ze kon het al erg snel.
Ik moest haar in het begin nog veel vasthouden.
Maar langzamerhand begon ze echt zelf te lopen.
Liam was naar de boekhandel gegaan voor recepten. Na een paar minuten stond zo ongeveer de hele buurt om hem heen!
'S avonds ging ik Elise leren praten. Ze was niet echt een megatalent, maar ze leerde het wel.
Ze praatte me na een vol uur echt goed na. Ik was heel trots op haar, ze had hier echt moeite mee.
Liam deelde voordat hij weg ging nog even wat handtekeningen uit en liet nog wat foto's maken.
Hij kookte een nieuw recept: ratatouille.
Het zag er heerlijk uit. Liam vergat mij te roepen, en dus moest ik er alleen van genieten.
Ik blies over het eten. De rook drong mijn neus binnen. Het rook he-mels!
Ik verslikte me bijna in mijn eten toen er aangebeld werd.
Ik deed niet open, het was al 10 uur.
Ik deed niet open, het was al 10 uur.
UPDATE!
EEN WEEK LATER.
Het ondenkbare was gebeurd. Liam was overreden door een Lama-hooligan. Hij was ter plekke overleden.
Ik kon er niet meer tegen. Ik schreeuwde, huilde en ging helemaal kapot.
Het ondenkbare was gebeurd. Liam was overreden door een Lama-hooligan. Hij was ter plekke overleden.
Ik kon er niet meer tegen. Ik schreeuwde, huilde en ging helemaal kapot.
Ik was een weduwe. Die van de mooiste en liefste man op aarde. Dit stond ook op zijn grafsteen.
Ik had wel troost gevonden: Max Johnson. Hij troostte me, en zorgde voor Elise als ik dat zelf niet kon.
Ik voelde me geen verrader tegenover Liam. Hij had ook gewild dat ik een vader voor onze kinderen zou hebben.
Ik voelde me geen verrader tegenover Liam. Hij had ook gewild dat ik een vader voor onze kinderen zou hebben.
Mijn leven had in één klap geen kleur meer. Alles was zwart voor me. Ik moest zonder Liam 2 kinderen groot gaan brengen. Hoe?
Ik was trouwens hoogzwanger nu. Het zou niet lang meer duren en het kind (of de kinderen) zou(den) eruit willen.
Ik kletste eventjes met Elise, zodat ze niet zou vergeten wat ik haar geleerd had.
3 weken later
Toen Max aanbelde, stortte ik in.
'Ik mis hem zo, Max!'
'Ik begrijp het' zei hij liefdevol en hij gaf me een warme knuffel.
'Ik mis hem zo, Max!'
'Ik begrijp het' zei hij liefdevol en hij gaf me een warme knuffel.
Ik voelde me zo zwak. Ik was zwanger en had een vriendje, terwijl mijn man pas een maand overleden was.
Ik kon het gewoon niet aan. Maar met Max' hulp zou het lukken.
Ik kon het gewoon niet aan. Maar met Max' hulp zou het lukken.
'Weet je zeker dat ik het aankan?'
'Je bent de sterkste vrouw die ik ken! Jij kan alles aan!'
Ik zoende hem.
'Je bent de sterkste vrouw die ik ken! Jij kan alles aan!'
Ik zoende hem.
'Annabella, wil je met me trouwen?'
'Uhm, ja! Tuurlijk! Maar zo snel al?'
'Ja! Zo snel al! lachte Max.
'Uhm, ja! Tuurlijk! Maar zo snel al?'
'Ja! Zo snel al! lachte Max.
'Die ring is prachtig, Max!'
'Weet ik, toch.' antwoordde Max.
'Weet ik, toch.' antwoordde Max.
Ik knuffelde hem. Ik wilde voor altijd bij deze man blijven. Hij was net zo'n goede vader als...
Als Liam.' *Snik*.
Als Liam.' *Snik*.
