Mijn moeder woonde nu dus bij ons. Ik vond het natuurlijk een beetje raar, een beetje alsof ik weer tiener was, maar eigenlijk was het niet zo erg. Als ik aan het werk was hoefde ik me nooit zorgen te maken om Jake die 4 kinderen te veel werd want mijn moeder hielp hem altijd. Ook hoefde ik nooit het huis meer schoon te maken want mijn moeder deed dat voor me. Nu was ze (eindelijk!) weer iets voor zichzelf aan het doen. Ze was haar liefde voor het beeldhouwen nog lang niet kwijt, maar Alex vond zo’n werkbank in zijn huis niet mooi, dus kreeg ze die hier wel. Ik ben alleen maar blij dat ik mijn moeder in het laatste stadium van haar leven kan helpen. Dat verdient ze wel na al die narigheid met papa.
De meisjes hadden ook poppen van mijn moeder gekregen toen ze op waren gegroeid. Ze speelden er echt heel vaak mee. Ik had op het internet iets gelezen over ouders waarvan hun kinderen hun poppen als denkbeeldige vriend gingen zien toen ze kinderen werden. Eigenlijk zag ik daar het probleem niet in, dus liet ik ze maar spelen.
Ik begon ook mijn schilderkunst weer iets te verbeteren. Ik denk dat mijn moeder me een beetje aanstak… Toen ik aan dit schilderij begon stond ik voor de ezel. Ik pakte twee kleuren, blauw en rood, en begon te mengen. Ineens zag ik een soort plaatje voor me, precies op de ezel. Een vuurtoren met een lucht van prachtige kleuren als achtergrond. Meteen ging ik schilderen. Ik voelde hoe het penseel het canvas raakte en met streken de kleur overbracht. Tsja, zo ging schilderen voor mij.
Met 4 kleine kinderen in huis was het wel een beetje druk geworden. Gelukkig waren de kinderen zoet met hun poppen. Als ik Jacob of Aleeah op wou tillen om ze naar bed te brengen dan moest ik ze beloven dat ze Hopje of Patje mee mochten nemen. Zo niet, dan begonnen ze hartverscheurend te huilen. Ik schrok daar altijd van en uiteindelijk zouden ze hun pop dan toch weer hebben.
Brandon kwam lachend op mijn moeder aflopen. ‘Elise, wat leuk je weer te zien! Ik wist niet dat je nog steeds als binnenhuisarchitect werkzaam was,’ zei Brandon. ‘Nou, dat ben ik dus wel. Wat kan ik voor je doen?’ ‘Nou, we hebben een slaapkamer over en ik zou er graag een soort loungekamer van maken. Wat vind je daarvan?’ Mijn moeder schudde haar hoofd bijna onzichtbaar. Ze wist dat Liana dit nooit zelf gewild zou hebben. Die speciale kamer zou de ruimte voor een kinderkamer zijn. Voor de kinderen die Brandon dus niet zag komen. Mijn moeder had geen keus en dus deed ze haar best maar.
‘En?’ Vroeg mijn moeder met haar armen gevouwen over haar borst. Ze keek Brandon trots aan. ‘Wat vind je ervan?’ ‘Erg… Stijlvol. Ik vind het mooi. Misschien had het nóg strakker gekund, maar het kan er mee door. Hoeveel wil je ervoor?’ Mijn moeder maakte een offerte en ging naar huis. Ze vond dit haar minst leuke klus van allemaal. Ze kreeg met moeite hoogte van de volwassen Brandon. Hij straalde gewoon niet veel liefde uit. Meer gewoon een harde werker die graag alles alleen doet.
Een tijdje later was er een verandering in ons eigen huishouden gekomen. De jongens waren kinderen geworden. Hun kamer was iets stoerder, want dat wilden ze zelf. De eenden- en kikkerstoelen hadden we bewaard. Die wilden ze niet weg doen. Ze hadden een stapelbed gekregen, dat was makkelijker volgens hen. Wij, de volwassenen in huize Louis- Buisson, wilden de jongens iets zelfstandiger maken en dus mochten ze zelf weten wat ze met hun kamer gingen doen als wij het maar mochten zien voordat het echt de kamer in ging. Ze hadden ook echt een budget en dat soort dingen gekregen zodat ze het echt als volwassenen aan zouden pakken
‘Hier, pak mijn hand maar!’ Jacob probeerde Lily te helpen met staan. Ze worstelde om zichzelf op haar knieën te krijgen, dus lukte opstaan al helemaal niet. Toen Lily eindelijk stond zag ze wat Jacob haar wilde laten zien. Uit het raam konden ze een paraglider zien landen. Lily klapte in haar kleine handjes. ‘Woow!! Das koel!’ zei ze vol ontzetting. Jacob keek om zich heen. Max keek hem lachend aan. ‘Kan je haar optillen?’ vroeg hij uitdagend. ‘Dan til ik Aleeah op. Ik zag iets bewegen in mijn ooghoek en hoorde Aleeah haar schelle gilletje slaken. ‘JONGENS! Ben je nou helemaal? Zet ze neer! Ga anders eventjes naar de speeltuin. Ik haal jullie zo wel op, oké?’ Met tegenzin liepen de jongens samen naar de speeltuin om eventjes af te koelen.
We hadden hamburgers als lunch die dag. Ik wilde de jongens liever geen junkfood geven, maar Jake wilde ze heel graag een keertje eten. Hij en mama hadden hun burger gelijk op en onder aanmoediging van Max deden ze een staarwedstrijd. Jacob maakte een grapje en ik keek hem lachend aan. Na een tijdje voelde ik Jake’s hand op de mijne. Ik pakte hem vast en kneep er zachtjes in. Jake kreeg een glimlach op zijn gezicht en een warm gevoel kroop over me heen. Ik voelde me helemaal ontspannen en gelukkig, tot ik iemand aan mijn been voelde trekken. ‘Mama, mama!!! Lily plassen!’ vertelde een ongerust kijkende Aleeah me. Ik lachte, stond op, zette Aleeah op mijn arm en nam haar mee naar de plaats delict.
Mijn moeder en Jake hadden de grootste lol met de meiden als ik aan het werk was. De meisjes schreeuwden het uit van plezier. Af en toe zette Jake de stand van de heftigheid op heel hoog en dan weer op zacht en zo ging hij dan schuiven. De meiden schrokken zich dan een ongeluk. Soms maakte mijn oma een foto van de meiden zodat we die konden bewaren.
‘Daar komt deeeee… BERENKLAUW!’ en mijn moeder kietelde een kirrende Lily die overduidelijk niet tegen kietelen kan. Vroeger deed mijn moeder dat ook altijd bij mij. Lily en Aleeah waren overduidelijk de prinsesjes van het gezin. De jongens konden op zich best zonder superveel aandacht, maar die begonnen ze toch wel een beetje te vragen. De grapjes die ze uithaalden lieten dat ook wel zien. Ik kon er meestal wel om lachen, maar Jake vond het echt niet leuk en zo belandden de jongens maar al te vaak in de hoek of op hun kamer zodat ze even weer discipline bijgebracht werd.
De jongens zaten in de schoolbus en zagen kinderen uit hun klas de bus in lopen. Ze hoefden nooit achterin te zitten zoals de meeste jongens gedaan zouden hebben als ze als eerste de bus in gingen. De jongens hadden genoeg aan elkaar, hoewel ze best nog wel eens probeerden vriendjes te maken. De jongens waren knappe jongens, dus bepaalde aandacht die kregen ze wel. Niet dat ze daar dan in de klas alsnog om vroegen… Ik had ze opgegeven voor de scouting omdat ze dat graag wilden doen, en omdat de andere club de balletclub was.
‘Lieverd, heel erg bedankt dat ik onder je dak mag wonen. Ik ben je echt eeuwig dankbaar,’ zei mijn moeder met een moederlijke ondertoon in haar stem. ‘Ik had je toch op geen enkele manier niet kunnen bedanken voor de geweldige kindertijd die ik heb gehad,’ zei ik ontroerd. Mijn moeder zou nog wel eventjes leven, hoor, maar natuurlijk niet voor eeuwig en dat vond ik toch een eng idee. Ik was blij dat ik zo’n goede relatie met mijn moeder had, die had zij namelijk niet met die van haar. Annabella was kort voor ze was overleden hertrouwd met ene Christopher Steel en liet haar relatie met haar dochter gewoon zitten. Het kon Annabella niet zo veel schelen. Elise wel en dus had ik het geluk om mijn moeder in deze late fase van haar leven nog zo goed te kennen.
Max zat op zijn fiets met een geweldig gevoel. Hij had van zijn verjaardagsgeld een nieuwe spelcomputer gekocht en het idee dat hij iedereen op school jaloers kon maken schilderde een glimlach op zijn gezicht. Ik vond het best, als hij maar deelde met Ali (Aleeah in het kort, voor als ik het vaker ga gebruiken) en Lily. Jake wilde die spelcomputer zelf al kopen dus nu Max hem kocht was Jake ook blij. Ja, we hadden eigenlijk best een goed leven zo!
